ทหารผี

วันนี้ไปอ่านพบบทความ “ตำนาน ทหารผี (สุดยอดทหารของเมืองไทย)” ซึ่งเนื้อหาเกี่ยวกับเรื่องนี้ ผมรู้มานานแล้ว  และเห็นว่าเป็นเรื่องแปลกแต่จริง จึงเอามาเล่าสู่กันฟัง

โดยปกติ ผมก็เล่าเรื่องนี้ให้เพื่อนๆ ฟังอยู่เสมอๆ  ไม่ได้เล่าให้เพื่อนชุดเดียวกันฟังซ้ำแล้วซ้ำเล่า  ผมเป็นวิทยากรก็มีเพื่อนไปทั่ว 

ตอนที่ผมอ่านเรื่องนี้นั้น ผมอ่านจากหนังสือของคุณสยุมภู ทศพล ซึ่งเป็นทหารรับจ้างตัวจริงเสียงจริง ไปรบในลาว 1 ปี ถูกคอมมิวนิสม์จับเป็นเชลยศึกที่เดียนเบียนฟูอยู่ 2 ปี

ข้อมูลจากคุณสยมภู ทศพลจึงเป็นที่น่าเชื่อถือพอสมควร  ภาพด้านบนนั้น เป็นปกหนังสือเล่มหนึ่งของคุณสยุมภู ทศพล

สำหรับบทความ “ตำนาน ทหารผี (สุดยอดทหารของเมืองไทย)” ก็มีเนื้อหาดังนี้

ใน สงครามเวียตนาม ผบ.ทหารเวียตนามเหนือได้ส่งใบปลิวนี้เพื่อเป็นคำเตือนต่อทหารเวียตนามเหนือ เองและฝ่ายพันธมิตรคือเวียตกงและเวียตมิน "ถ้าหากปะทะกับกองกำลังไม่ปรากฏฝ่ายให้พวกทหารพึงระลึกไว้ว่า 1. ถ้าปะทะกับศัตรูที่ยิงต่อสู้กับเราแล้วหยุดยิงเป็นระยะๆ และมีปืนใหญ่ยิงสนับสนุนมานั่นคือทหารอเมริกัน 2. ถ้าปะทะกับศัตรูที่ยิงต่อสู้กับเราแล้วหมอบหรือคลานต่ำนั่นคือทหารเวียตนามใต้ 3. ถ้าปะทะกับศัตรูที่ยิงต่อสู้กับเราแล้วอยู่กับที่ไม่เคลื่อนไหวนั่นคือทหารลาว 4. ถ้า ปะทะกับศัตรูที่ยิงต่อสู้กับเราแล้วไม่มีปืนใหญ่หรือนกยักษ์(เครื่อง บิน)มาสนับสนุน ไม่รู้จักหยุดยิง ไม่รู้จักหมอบ ไม่รู้จักคลาน ไม่รู้จักถอย เอาแต่วิ่งเข้าใส่ บางรายยิงไม่ตาย บางรายยิงไม่เข้า จงระวังไว้นั่นคือ........ทหารไทย ณ ฐานที่มั่นทหารเสือพรานของไทยแห่งหนึ่งที่เวียตนามใต้ (จำชื่อฐานไม่ได้) ทหารเวียตนามเหนือพยายามตีฐานนี้หลายสิบครั้ง แต่ก็ไม่แตก จึงส่งกองพันกล้าตายที่ 21 ให้มาตีซึ่งเป็นกองพันเดียวของทหารเวียตนามเหนือที่ไม่เคยพ่ายแพ้ต่อกอง กำลังใดๆ ทั้ง อเมริกันและเวีตนามใต้ และกองพันนี้ขึ้นชื่อที่สุดด้านความโหดร้ายและการทารุณเชลยโดยวิธีรัสเซียนลูเรต (ใส่กระสุนหนึ่งนัดในลูกโม่แล้วผลัดกันยิง) จนเป็นที่กล่าวขานกันทั่ว เช้าวันหนึ่งอากาศแจ่มใส ทหารเวียตนามเหนือกองพันกล้าตายที่ 21 จำนวน 600 นาย ได้เข้าตีฐานที่มั่นทหารไทยโดยทหารไทยมิได้ตั้งตัว ทหารไทยมีกำลังเพียง 150 นาย เห็นได้ชัดว่าถูกรุมแบบ 5 ต่อ 1 ปะทะกันนานกว่า 1 ชั่วโมงทหารเวียตนามเหนือแตกพ่ายไป ผลจากการสู้รบฝ่ายข้าศึกตาย 453 ศพและบาดเจ็บสาหัสจนไม่สามารถหนีได้ 16 นาย ฝ่ายเราตายเพียง 1 ศพและบาดเจ็บเล็กน้อย 5 นาย การปะทะครั้งนี้เป็นที่กล่าวขวัญไปทั่ว จน ผบ. ทหารเวียตนามใต้และทหารอเมริกันประกาศทางวิทยุสดุดีวีรกรรมของทหารไทย ครั้งนี้ 1 อาทิตย์ต่อมาผู้บังคับกองพันกล้าตายที่ 21 ของเวียตนามยิงตัวตายในบังเกอร์เพื่อหนีความอับอาย ส่วนทางด้าน นายทหารเสือพรานไทยได้รับเหรียญกล้าหาญ 35 คน เราคนรุ่นหลังขอน้อมคารวะทหารกล้าไทยที่ปกปัก รักษาแผ่นดินไทยให้เราอยู่ทุกวันนี้เรื่องราวเหล่าแด่ท่านผู้ชนะเหล่าชนเสือ พรานไทยนักรบชุดดำ

เรื่องที่ว่า “ผู้บังคับกองพันกล้าตายที่ 21 ของเวียตนามยิงตัวตายในบังเกอร์เพื่อหนีความอับอาย” นั้น น่าจะเป็นความจริง 

สาเหตุมันเป็นดังนี้

ทหารเวียดนามเหนือที่เข้าตีทหารไทยนั้น เป็น ทหารเวียดกง  ซึ่งมีขีดความสามารถในการรบสูงมาก 

ถ้าเปรียบเทียบกับทหารอเมริกันก็คือ พวกนาวีซีล  แรงเยอร์ ทำนองนั้น

ที่นี้ทหารพรานของไทยนั้น  เป็นทหารค่อนข้างหน้าใหม่  คือ ฝึกไม่มากนัก  ฝึกเสร็จก็ส่งไปรบเลย

การที่ทหารเวียดกงมาแพ้ทหารพรานของไทยจึงเป็นเรื่องที่น่าอับอายมากจริงๆ

สำหรับ เรื่องทหารไทยหนังเหนียว ยิงไม่เข้า ถูกยิงแล้วไม่ตาย ยังลุกขึ้นมาสู้อีก เห็นเพื่อนเจ็บไม่ได้ ยิ่งบ้าเลือดขึ้นไปใหม่ นี่คงจะเป็นของจริง และเป็นที่รับรู้กันโดยทั่วไป

ขอให้ดูภาพตัวอย่างด้านล่างนี้

ในสมัยนั้น ทหารอเมริกันเข้ามาเมืองไทยเพื่อเช่าพระไปคล้องคอเป็นจำนวนมาก  มากกว่าภาพในตัวอย่างนั้นอีก

ตอนนั้น ผมโตเป็นวัยรุ่นแล้ว เพื่อนๆ หลายคนชวนสมัครไปเป็นทหารพรานเหมือนกัน เพราะ เห็นว่า ผมเป็นคนใจถึงคนหนึ่ง

ตอนนั้น ผมจบวิทยาลัยครูแล้ว อายุประมาณ 18-19 ปี 

ในช่วงนั้น ข่าวของหนังสือพิมพ์ไทยจะลงภาพทหารอเมริกันคล้องพระกันเต็มคออยู่เป็นประจำ ผมว่าบางคนถึง 50 องค์

ผมดูแล้ว ยังคุยๆ กับเพื่อนว่า  ถ้าทหารพวกนั้น ตกน้ำ คงจมน้ำตายแน่ๆ

ผมไม่ไปเป็นทหารพรานด้วยเหตุผลเดียวคือ ผมกินอาหารแปลกๆ ไม่ได้  ถ้าชอบกินอะไร กินเป็นปีก็กินได้   แต่ถ้าไม่ชอบ ก็ไม่กินเลย

ผมคิดว่า ถ้าไปเป็นทหารคงอดตายแน่ๆ  ผมก็เลยสอบบรรจุเป็นครู จนเป็นครูมาตลอดชีวิต

เพื่อนๆ ที่ชวนผมไปเป็นทหารพราน  ไปตายที่ลาวหลายคน